یادداشت| واکاوی عبور دانشگاه‌ها از شرایط کرونایی

گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، برای عبور دانشگاه‌ها از شرایط کرونایی و اینکه به یک تصویر مشترک در میان ذی‌نفعان نزدیک شویم به یک دوره کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت نیاز است. برنامه کوتاه‌مدت؛ اعتلای سواد اطلاعاتی دانشجویان، اساتید و کارکنان بود، توسعه فضای کاجیتال (فضای کالبدی-دیجیتال) به تعبیری که دکتر بازرگان فرمودند یعنی فضایی که یک بخش دیجیتال و یک بخش هم از آن فضاهای قبلی استفاده می‌شود و یک تکمیلی هم‌افزایی می‌شود، دارد.

پیشگیری از کج‌کارکردهای فعالیت‌های مجازی بود که امتحان، رساله و کارهایی که در فضای مجازی می‌بینیم و در آن افت کیفیت اتفاق نیفتد. حمایت از دانشجویان به‌ویژه قشرهای آسیب‌پذیر بود و مثلاً دکتر روشن درباره شهریه مباحثی مطرح کردند. پاسخگویی آموزشی، پژوهشی، علمی و خدمات تخصصی دانشگاه‌ها به مسائل جاری جامعه بود.

استفاده از فرصت‌های مجازی برای همکاری‌های علمی بین‌المللی. مجازی شدن برای ما یک تهدید است زیرا خیلی مشکلات در آن وجود دارد و حداقل برای ما که تا حالا نتوانسته‌ایم؛ بین‌المللی شویم بتوانیم از این فضاهای مجازی و الکترونیکی استفاده کنیم و بتوانیم ارتباط برقرار کنیم و جلسات‌مان، سخنرانی‌هایمان، رساله‌هایمان، پایان‌نامه‌هایمان و آموزش‌هایمان را تا حدی با آنها لینک کنیم. دانشگاه‌ها به جامعه آموزش‌های غیررسمی ارائه دهند و تسهیل‌گری کنند که خدماتی به جامعه ارائه شود.

در میان‌مدت توسعه زیرساخت‌ها را از پنل قبلی نتیجه گرفتیم که ما زیرساخت‌های سخت و نرم‌مان را سرعت ببخشیم. سطح دسترسی و کیفیت را بالا ببریم، عدالت را در زیرساخت‌های سخت و نرم زیاد کنیم، محیط حمایتگر بودن دانشگاه برای مشارکت دانشجو و ان چیزی که تحت عنوان مشغولیت دانشجویی دنبال می‌کنند.

با توجه به لزوم همکاری چهارجانبه دانشگاه، بازار، صنعت، جامعه و دولت باید زیرساخت‌ها و ابزارهای پاسخگویی اجتماعی دانشگاه‌ها را بررسی کنیم و اینکه دانشگاه قبول کند که یک شیفت پارادایمی شده و یک تغییرات بزرگ در سرمشق‌های دنیا و زندگی به وجود آمده مانند دانشگاه هزاره، پردیس مجازی، بین‌المللی شدن چیزهای دیگر، ارزیابی کیفیت فعالیت‌های مجازی مهم است.

باید دوباره استانداردهایمان را به روز کنیم چون استانداردهای ما بیشتر برای دنیای فیزیکی ساخته شده و ارتقای مشارکت ذی‌نفعان درونی و بیرونی در اداره دانشگاه است. بدون مشارکت ذی‌نفعان، نمی‌توانیم دانشگاه را اداره کنیم. اداره دانشگاه باید با ذی‌نفعان دانشگاه چه درونی و چه بیرونی باشد.

در بلندمدت دانشگاه باید برای جامعه افق‌گشایی کند که جامعه تاب‌آوری داتشه باشد و ایران از حال خارج نشود. دانشگاه باید به پایداری فناوری کمک کند. در این راستا باید پارادایم‌های میان‌رشته‌ای را استقرار دهیم. همگرایی علوم را دنبال کنیم، سرمایه‌های اجتماعی دانشگاه تَرَک خورده است. سوال این است که باید چه کار کنیم که دوباره مردم به دانشگاه اعتماد کنند.

کمک دانشگاه به پایداری سیاسی مهم است، دانشگاه باید کمک کند که دیپلماسی علمی و عمومی وجود داشته باشد، دانشگاه باید به جامعه و حکمرانان کمک کند که رویکرد بین‌المللی برای زیستن عقلانی با دنیای چند قطبی داشته باشند. زیستن عقلانی با دنیایی که در آن جنگ تجاری، تکنولوژی و سیاسی وجود دارد، بسیار حیاتی است.

شرط اداره خوب کشور و آموزش عالی و دانشگاه را تأمل کنیم. عادت‌واره‌های خود را برای درس دادن و درس خواندن، رساله اداره کردن و مسائل نوشتن تغییر دهیم.

دانشگاه‌ها و همکاران دانشگاهی کمک کنند که الگوهای رفتاری خود را تغییر دهند و چارچوب‌های مشترکی داشته باشیم که دانشجو بتواند در یک دانشگاه درس بخواند و اهداف خود را در جاهای دیگر دنبال کند. صلاحیت‌های مشترکی برای تبادل و تحرک در کشور وجود داشته باشد.

اینکه معلوم شود برای چه دوره‌هایی چه درس‌هایی لازم است، خوانده شود. وضعیت آموزش عالی در کشور ما طوری شده که هر چیزی در آن وجوددارد در حالی که باید در آن یک نظم وجود داشته باشد، نظمی که از طریق حرفه‌ای و با مشارکت دانشگاهیان باید ایجاد شود.

مقصود فراستخواه، جامعه‌شناس و استاد مؤسسه برنامه‌ریزی آموزش عالی

انتهای پیام/4167